...το πρωί που η μαλακία χτύπησε κόκκινο...

...ώρα ύπνου, 3 ώρες πριν ξυπνήσω να πάω για δουλειά.. ο λόγος? η πρόσφατη μανία της κοπέλας μου με τον Hank Moody (βλ. Californication).

Ώρα αφύπνισης 8μιση.. ο λόγος? 3 διαφορετικά ξυπνητήρια που χτυπούσαν με 5 λεπτά διαφορά το ένα με το άλλο.. 2 του συγκάτοικου, και ένα δικό μου.

Σέρνομαι απο το κρεβάτι προσπαθώντας να φτιάξω ένα φραπέ (μαλάκας ελληναράς)

Ανοίγω το laptop, ανοίγω το blog, κανένα σχόλιο no worries, έτσι και αλλιώς για μένα το γράφω (ψυχοθεραπεία), ανοίγω το facebook (no lifer), πίνω καφέ ενώ διαβάζω τα νέα στο in.gr, μία απο τα ίδια στην Ελλαδάρα, καταλήψεις - παράπονα - γκρίνια - χριστοπαναγίες από και προς πολιτικούς, βαριέμαι, κλείνω τα πάντα και ανοίγω youtube... Δεν μπορώ να επιλέξω Blind Guardian γιατί η Sony έχει αποκλείσει τα κομμάτια λόγω δικαιωμάτων. Δεν μπορώ να δω funny videos γιατί απο πίσω έπαιζαν κομμάτια τα οποία η Sony έχει αποκλείσει λόγω δικαιωμάτων. Προσπαθώ να ακούσω μουσική στο Vevo αλλά σέρνεται, γιατί η Sony έχει αποκλείσει το YOUtube (εμείς δηλαδή, όχι αυτοί) και τα πάντα παίζουν απο εκεί σε καγκουροποιότητες και σέρνονται.. ΔΕ ΓΑΜΕΙΣ.. κλείνω το youtube και βάζω mp3's .. ΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΣΑ! ΚΑΝΤΕ ΜΟΥ ΜΥΝΗΣΗ!

..βαθιές ανάσες..



Ξεκινάω δουλειά μια ώρα μετά, προσπαθώντας να φαίνομαι ευγενικός παρά το γεγονός πως 5 λεπτά πριν ξεκινήσω ευχόμουν να μην δουλέψω. Τη στιγμή που πήρα τα χρήματα στα χέρια μου, αυτό το συναίσθημα εξαφανίστηκε (ναι, είμαι ρηχός).

Μία ώρα μετά φεύγω με στόχο να φτάσω στην ώρα μου, στη δεύτερη δουλειά, ενώ είμαι ήδη καθυστερημένος 30 λεπτά.
Τέλεια, τρίτη μέρα στη δουλειά και είναι η τρίτη φορά που καθυστερώ..
Ο λόγος? τα Ελληνικά λεωφορεία.. συχνότητα δρομολογίων 15 λεπτά.. είμαι ήδη 25 λεπτά στη στάση περιμένοντας.

5 λεπτά μετά τα 10 καθυστέρησης το λεωφορείο φτάνει γεμάτο αλλοδαπούς. Στριμώχνομαι όπως μπορώ και προσπαθώ με κινήσεις αίλουρου να αποφύγω την επαφή και τη δυσοσμία αυτών των ανθρώπων. Έχω αγοράσει το εισιτήριο αξίας 1,40.. (1,40!!!!!!!) και τη στιγμή που το σπρώχνω μέσα στο σάπιο πορτοκαλί μηχάνημα παρατηρώ ένα νούμερο που μόλις άλλαξε.. 900 χιλιάδες κάτι.. κλίκ..
900 χιλιάδες? δηλαδή  1.260.000 euro.. σε πόσες μέρες? γιατί δεν ξεχρεώσαμε ακόμα τα δάνεια μόνο απο τα λεωφορεία? που πάνε τα χρήματα αυτά? .

..ηρεμώ το μυαλό μου και φοράω ακουστικά.. 1 λεπτό μετά νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο. Με ενοχλεί να με ακουμπάνε αλλά γυρνάω ευγενικά και αντικρίζω μια γριά να με κοιτάει με κακία, τη ρωτάω τι θέλει και μου απαντά πως την ενοχλεί ο ήχος απο τα ακουστικά μου.. Μέσα στην Πειραιώς, μέσα στη κίνηση, μέσα στο λεωφορείο, όχι μόνο άκουσε το κομμάτι αλλά την ενόχλησε κιόλας!!!

Τι την θες μωρή μαλάκω τη σύνταξη αν έχεις σόναρ??? Τράβα στο στρατό να βγάλεις κάνα φράγκο!!

Φτάνω επιτέλους στο γκάζι.. κατεβαίνω απ'το λεωφορείο τσεκάροντας τρομαγμένος μήπως υπάρχουν τριγύρω μου άλλες βιονικές γριές... μπαίνω στο μετρό, κατεβαίνω τα σκαλιά και πέφτω πάνω σε 2 τυπάδες με στολή business man και μεγάλα ρολόγια στα χέρια. Με σταματάνε και μου ζητάνε με τρελή αγένεια το εισιτήριό μου. Το δίνω με σιγουριά, μόνο και μόνο για να ακούσω οτι δεν είναι έγκυρο... ΠΩΣ?
Γιατί δεν είναι έγκυρο? Πριν 10 λεπτά το χτύπησα στο κωλομηχάνημα!
Κ όμως, πρέπει να το ξαναχτυπήσεις τη στιγμή που μπαίνεις στο μετρό... Θα το χτυπήσω μαλάκες, όταν βγάλετε τους αντίχειρες απο το κώλο σας και αρχίσετε να μιλάτε ευγενικά!!!!
Τους αγνοώ και μπαίνω στο μετρό, για κάποιο λόγο δεν με σταμάτησαν.. ίσως φταίει η εμφάνιση, ίσως το βλέμμα.. δεν είμαι σίγουρος.

Φτάνω Σύνταγμα, ανεβαίνω τη ποντικότρυπα, όλα τα 300 σκαλιά της, μιας και όλοι οι "νεολαίοι" στριμώχνονται στις αυτόματες μην τυχόν χάσουν καμία θερμίδα, για να πέσω πάνω σε 5-6 πρεζάκια που πουλάνε εισιτήρια για 30-50 λεπτά.. Αναρωτιέμαι, το να πουλάνε χρησιμοποιημένα εισιτήρια μέσα στο χώρο του μετρό δεν είναι παράνομο? Που είναι οι μαλάκες με τα κοστούμια τους τώρα?
Πότε μαζεύτηκαν τόσα πολλά πρεζάκια? Απο πού?

Φτάνω στη δουλειά, μόνο και μόνο για να βρω 15 άτομα στο lobby του καταστήματος να περιμένουν, εμένα.. Οι υπόλοιποι που εξυπηρετούσαν ήδη είχαν τα χέρια τους γεμάτα. Αγριεμένοι πελάτες, βιαστικοί, αγχωμένος υπεύθυνος (ούτε καν μου έκανε παρατήρηση, ήταν με το ζόρι όρθιος) δυνατή μουσική, βρώμικο πάτωμα.. εκεί παίρνω χαμπάρι οτι δεν έχω φάει πρωϊνό, και ούτε πρόκειται μέχρι αργά το απόγευμα. Ξεκινάω να εξυπηρετώ το κάθε μαλάκα που δεν έχει ιδέα τι θέλει.. Ξέρω οτι τη δουλειά μου δεν την κάνει ο οποιοσδήποτε, ξέρω οτι θα έπρεπε να έχω τον ανάλογο σεβασμό, αλλά το αγνοώ και συνεχίζω παρακάτω...

...6 ώρες μετά, έχω τελειώσει τη δουλειά, ηρεμώ, ανάβω το 50οστό τσιγάρο της μέρας, ρουφάω μια γουλιά απ' τον 6ο καφέ και προσπαθώ να καταλάβω που πήγε η μέρα μου.. έβαλα 100 ευρό στη τσέπη.. τι άλλο όμως?
Γυρνάω το χρόνο πίσω και προσπαθώ να θυμηθώ τα πρόσωπα όσων πέρασαν απο μπροστά μου σήμερα.. κενό. Δεν έχω συγκρατήσει τίποτα απολύτως. Όχι μόνο απο τη μέρα που πέρασε, αλλά γενικά απο τους τελευταίους μήνες.. το μυαλό μου συγκρατεί μόνο τα έσοδα - έξοδα του μήνα, τα άγχη, το στρες.
Παίρνω μια ανάσα και ετοιμάζομαι να φύγω όταν μαθαίνω πως την επόμενη μέρα είμαι ξανά πρωινό ωράριο. Πάλι τα ίδια, σκέφτομαι..

Έχουμε γίνει πιόνια, δεν ζούμε πλέον.. θεωρούμε τις 2-3 ώρες του νετ επικοινωνία με τον κόσμο, το θεωρούμε ζωή, όταν της επιτρέπουμε να περνάει δίπλα μας, χωρίς να συμμετέχουμε.. σκατά
Που πήγαν τα σχεδόν 30 μου χρόνια? .. σχολεία, σχολές, αχάριστες γκόμενες, μπάφοι με φίλους, ξύδια, ανεργία... Πόσα χρόνια μου απέμειναν?

-Devlin